Een bijzondere ontmoeting in Haarle

Een bijzondere ontmoeting in Haarle

Op 5 januari 1945 stortte een Engelse Halifax-bommenwerper neer aan de Raalterdijk in Haarle, op de plek die nu bedrijventerrein Bloeme-weide is, naast het huidige voetbalveld. Destijds stond deze locatie bekend als Kempersmoat. Van de zeven bemanningsleden wisten vier mannen onder te duiken, terwijl twee anderen door de Duitsers krijgsgevangen werden gemaakt. Flight Lieutenant Alec Elliott overleefde de crash niet en vond zijn laatste rustplaats op de Algemene Begraafplaats in Hellendoorn. Twee van de bemanningsleden, Ralp Dickson en Paul Watson, kregen onderdak bij de familie Rensen aan de Bathmenerweg. Willem Rensen, die hen opving, werd na de oorlog geëerd met een oorkonde van de opperbevelhebber en latere president van de Verenigde Staten, Dwight D. Eisenhower.

Een emotionele terugkeer

Op donderdag 6 maart vond in Haarle een bijzondere en emotionele ontmoeting plaats. Ron Besten, geïnteresseerd in de lokale geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, werd gebeld door zijn buurvrouw Nora, die een B&B runt. Ze had gasten uit Schotland, waaronder een vrouw met een bijzondere familiegeschiedenis: zij bleek de dochter te zijn van boordschutter Ralp Dickson, een van de bemanningsleden die destijds was ondergedoken bij de familie Rensen. Dickson sprong als een na laatste uit de brandende Halifax en sprak vlak voor zijn sprong nog de piloot, Alec Elliott, die hem feitelijk het leven redde. Na zijn landing werd hij door de familie Rensen opgevangen en verbleef hij daar tot de bevrijding. In de jaren na de oorlog bleef er een warme band bestaan tussen de families Dickson en Rensen. Ron nam het Schotse echtpaar mee langs de historische locaties in Haarle, waaronder de crashsite en het huis van Frans Rensen, kleinzoon van Willem Rensen. Daar volgde een indrukwekkend gesprek. Toevallig had Frans vorige week nog de oorkonde en een oude foto laten inlijsten, die nu een prominente plek in zijn keuken hebben gekregen. Frans vertelde dat zijn vader Albertus (Hutt’n Bats) het initiatief nam om Dickson een onderduikersplek te geven en dat de onderscheiding werd toegekend aan zijn vader, de hoofdbewoner Willem Rensen. Het bezoek uit Schotland bracht niet alleen herinneringen tot leven, maar bevestigde ook de blijvende verbondenheid tussen de families, zelfs na bijna 80 jaar. Een dag om nooit te vergeten.